 |
 |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
PARTNERZY 
|
|
|
|
Ciało jako materia sztuki Karolina Jabłońska Galeria Promocji Młodych podsumowała projekt "Przygody ciała" wystawą "Ciało jako materia sztuki". Temat bliski każdemu, z ogromną tradycją, czytelny w odbiorze. Z drugiej strony problem ciała w sztuce podejmowany był wiele razy i to w różnych ujęciach... Otwarcie 25 marca 2007, godz. 18.00, czynna do 8 kwietnia 2007. Galeria Promocji Młodych podsumowała projekt "Przygody ciała" wystawą "Ciało jako materia sztuki". Temat bliski każdemu, z ogromną tradycją, czytelny w odbiorze. Z drugiej strony problem ciała w sztuce podejmowany był wiele razy i to w różnych ujęciach, przez co jest jednym z niebezpiecznych tematów, przy których trudno o świeżość spojrzenia i oryginalność ujęcia. Podnoszenie go do rangi głównego problemu, zwłaszcza wśród młodych artystów, może być ryzykowne. Ciało jest bryłą o fascynującej, giętkiej linii. Nieregularność ciała powoduje, że można wspaniale wyeksponować je poprzez grę światła i cienia, a dzięki szczególnemu oświetleniu nadać mu niezwykły wygląd. Jedną z propozycji wykorzystywania ciała jako materii sztuki jest wykonywanie dużych zbliżeń jego fragmentów. Wykadrowane, nienaturalnie zbliżone ciało staje się formą abstrakcyjną. Pozbawiając odbiorcę naturalnego dystansu z jakim najczęściej spogląda na ciało, artyści pozbawili go naturalnego kontekstu pozostającego w nierozerwalnym związku z człowiekiem i sprowadzili do formy, układu linii, kompozycji brył. Tak wykorzystali ciało Dariusz Chramienko, Hanna Laskowska, Marta Wołejko czy Izabela Maciejewska. Laskowska pokazała czarno-białe fotografie, w których operuje światłem i cieniem (jakkolwiek to banalnie brzmi, efekt nie jest banalny, może trochę akademicki). Kolorowe fotografie Chramienki, może właśnie przez zachowanie koloru, nie straciły całkowicie swojej cielesności, natomiast trudno rozpoznawalne fragmenty ciała pokazane na fotografiach budzą nowe skojarzenia. Marta Wołejko ze zbliżeń fragmentów ciał stworzyła abstrakcyjne kompozycje. Iza Maciejewska pokazała zbliżenie linii papilarnych, śladu człowieka, jego niepowtarzalnego podpisu. Ciało zarchitektonizowane Niektórzy artyści zdecydowali się skonfrontować ciało z architekturą. Ewa Latkowska zestawiła nowoczesne, chłodne budynki z dłońmi, które podtrzymują, dopełniają lub zamykają architekturę. Jednocześnie otwierają kompozycję, ponieważ dłonie wyłaniają się spoza kadru. Takie zestawienie chłodu i logiki, a czasem wręcz sterylności architektury modernistycznej z miękką linią dłoni daje niezwykle poetycki efekt. Ciało inne niż przedmiot Ciało ma swoją temperaturę. Zwinięta pięść ma siłę. Wskazujący palec ma większą energię niż wskaźnik. Różnice między ludzkim ciałem a przedmiotem widać szczególnie wyraźnie wtedy, kiedy się je ze sobą zestawi. Anna Dąbrowska na kilku fotografiach pokazała tą różnicę zestawiając fałdy skóry brzucha z pomarszczoną tkaniną, wykorzystując dłoń jako półkę na gazety czy element przytrzymujący ilustrowane magazyny. Ciało z jednej strony zachowuje tu swą cielesność, z drugiej upodabnia się do otaczających je nieożywionych przedmiotów, wtapia się w tło, jednocześnie staje się rozpoznawalne jako inne, obce. Z kolei Maciej Bohdanowicz pokazał sztuczne ciało (manekiny) jako formę służącą prezentacji ubrań. Na jego kolorowych zdjęciach widać fragmenty manekinów: zbliżenia ich dłoni, twarzy, nóg, pokazane są ich spojrzenia i gesty. Jednak są to martwe twarze, puste oczy, gesty bez siły, bez cielesnej energii. Tuż obok pokazana jest praca z Archiwum Pracowni, która dobrze koresponduje ze wspomnianą przed chwilą. Postaci kobiety i manekina pokazane są w tych samych pozach, czasem wchodzą w bezpośrednią relację (uścisku dłoni), co uwypukla różnice w możliwościach i właściwościach ciała sztucznego i żywego. Roksana Król pokazała pracę, której tworzywem stały się lalki: Barbie i Ken, z których ułożono trzy znaki: symbolizujący kobietę (ułożony z Barbie), symbolizujący mężczyznę (ułożony z Kena) i symbolizujący nieskończoność (ułożony naprzemiennie z Barbie i Kena). Ciało jako język Ciało postrzegane jako narzędzie do przekazywania komunikatu również znalazło się na wystawie. Renata Borkowska pokazała zdjęcia części ciał (m.in. nogi siedzących za stołem nagich kobiet), które nie tylko oddają pewien nastrój, ale także pokazują relacje między bohaterkami, a jednocześnie to na tych, zazwyczaj niewidocznych częściach ciała, skupiła swą uwagę artystka. Innym fragmentem ciała, który zainteresował Borkowską są plecy – zazwyczaj niewidoczne, znajdujące się poza polem widzenia. Swoistą zabawę z ciałem i słowem zaproponowała Katarzyna Gołębiowska pokazując nagi tors kobiety trzymającej zakrywającą piersi kartkę z napisem CHCIAŁO. Obok na szesnastu zdjęciach artystka powtórzyła sytuację, z tym, że napisy na tabliczkach: ciało, mało, super, chciało są ułożone w taki sposób, że po przekątnej powstają linie z napisem „CIAŁO” i słowem „CHCIAŁO”. W pracach z Archiwum Pracowni pojawia się z kolei często ciało jako forma układająca się w pewien rytm. Ciekawą pracą jest też alfabet ułożony z ciał (również z Archiwum). Anna Bąk spojrzała na ciało jako na narzędzie zmysłów, a więc służące do odbierania bodźców z zewnątrz. Kazała wyobrazić sobie sytuację, w której jesteśmy pozbawieni zmysłów, a więc kontaktu z otaczającą rzeczywistością. Czy nadal jesteśmy sobą?- zapytała artystka, łącząc fotografię i tekst. Ciało ćwiczone Zestawienie przez kuratorów wystawy prac powstałych specjalnie na ten projekt z pracami z Archiwum Pracowni (dla których tematem był akt) dały obraz zmian, jakie dokonały się nie tylko w łódzkiej pracowni, ale również w fotografii. Zmieniła się technika – prace młodych artystów to fotografia cyfrowa. Pojawiają się nowe pomysły, odważne zestawienia, nieskrępowane (również przez możliwości techniczne) skojarzenia.
Galeria Promocji Młodych Bałucki Ośrodek Kultury „RONDO”
|
