 |
 |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
PARTNERZY 
|
|
|
|
Badanie formy. Światło – Przestrzeń – Czas Monika Nowakowska Najnowsza wystawa twórczości Dariusza Młynarczyka, przygotowana specjalnie z myślą o Muzeum w Łowiczu, to zapis przemyśleń i wniosków artysty z ostatnich pięciu lat, ostatecznie zmaterializowanych w około 80 pracach z 2010 roku: kameralnych obrazach malarskich, rysunkach ołówkiem i tuszem oraz obiektach rzeźbiarskich. Propozycje te dokumentują z jednej strony intensywne zmagania autora z materią, poddawaną syntezie, deformacji i dekoracyjnej geometryzacji, z drugiej zaś jego refleksje na temat tytułowej Archiformy – pojęcia niezwykle pojemnego i uniwersalnego. Nie sposób wymienić wszystkich znaczeń i kontekstów, jakie artysta wydobywa z tego terminu. Archiformy kojarzą mu się z archeologią i prehistorią, kulturami pierwotnymi np. Inków czy Azteków (stąd upraszczanie i monumentalizowanie dosadnych kształtów – pomimo kameralnych formatów, w których autor czuje się najlepiej), nowoczesną architekturą i konstruktywizmem (obiekty z metalu i rysunki są często matematycznie konstruowane z różnych elementów), z kulturą postindustrialną, której szczytowym osiągnięciem jest maszyna – dostrzeżona i nobilitowana już przez futurystów. Rzeźbiarskie „maszyny” Dariusza Młynarczyka mają przede wszystkim walory estetyczne, uzyskane dzięki stylizacji formy oraz wykorzystaniu szlachetnej techniki pozłotniczej, nadającej nowe znaczenie takim motywom jak ryba, oko czy koło zębate. Z kolei cykl monochromatycznych rysunków, również inspirowanych przemysłem i maszyną, to surrealistyczno-kosmiczne pejzaże osnute wokół zjawisk Czasu, Przestrzeni i Światła, tego ostatniego rozumianego jako jedna z odmian Archiformy – uniwersalny nośnik informacji o świecie. Rysunki „świetlne” – jak określa je autor – działają na oko linią, plamą, fakturą i silnymi kontrastami walorowymi, podkreślającymi efekty świetlne ale i subtelne niuanse czerni, szarości, błękitu – to chyba najbardziej dojrzałe i przemyślane dzieła artysty, w swym niezwykle wyrafinowanym, ascetycznym minimalizmie stanowiące interesującą przeciwwagę dla „malarskiego mięsa”, czyli kwadratowych obrazów z cyklu „Teoria widzenia na czerwono”. Prace te odbierać można jako przewrotny komentarz do dzieła Władysława Strzemińskiego „Teoria widzenia” (1958), choć artysta nie tyle z nim polemizuje co pokazuje inne, intuicyjne i metaforyczne zastosowanie zasad konstruktywizmu i unizmu (warto wspomnieć, że łodzianin z urodzenia Dariusz Młynarczyk jest absolwentem Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie, gdzie w 1989 roku obronił dyplom z grafiki warsztatowej w pracowni prof. Ryszarda Osadczego oraz prof. Grzegorza Banaszkiewicza w Instytucie Wychowania Plastycznego, obecnie zajmuje się edukacją artystyczną dzieci i młodzieży niepełnosprawnej w Głownie). Wystawa w Muzeum w Łowiczu pokazuje, że badanie tytułowej Archiformy nie polega na samym eksperymentowaniu z materią i doskonaleniu warsztatu. To raczej proces intelektualny i mentalny – na bazie znanych od wieków, ogólnokulturalnych symboli, znaków i hieroglifów autor tworzy nowe jakości artystyczne – archetypy podbudowane autorefleksją – jednocześnie zachowując dystans i do przeszłości i do współczesności, łącząc konsekwencję i przypadek. Konsekwentny jest też sposób zaaranżowania wystawy – niemal 100 dekoracyjnie a przy tym efektownie oprawionych prac niewielkiego formatu wypełnia trzy wielkie sale łowickiego muzeum, „atakując” widza intensywnym kolorem, zgeometryzowaną, najczęściej centralną kompozycją oraz złotem, które świeci i dematerializuje rzeźbiarskie obiekty. |
