 |
 |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
PARTNERZY 
|
|
|
|
Wełniacze, Babeczki, Emotikony - emocjonalne komunikaty
O ostatnich cyklach prac artystki z Magdą Komborską rozmawia Anka Leśniak Anka Leśniak: Tytułujesz cykle swoich prac: "Wełniacze", "Babeczki", "Łamigłówki". Już same tytuły są w pewnym sensie sentymentane i zmysłowe. Kojarzą się ze światem dziecka. Mówiąc o nich odwołujesz się do marzeń sennych i psychoanalizy Zygmunta Freuda. Od XIX wieku motyw dzieciństwa na różne sposoby przejawia się w historii sztuki. Co jest dla Ciebie ważne w tych powrotach do dziecięcej percepcji świata? Magda Komborska: Prace te są poszukiwaniem zmysłowych wrażeń, ich pełnej gamy, czyli takich, jakie mogą odbierać dzieci. Massmedia jako obszar pochłaniający rzeczywisty, naturalny odbiór rzeczywistości, powodują, że ograniczamy się do "jednozmysłowości", do zmysłu wzroku, który zastępuje nam inne doświadczenia, takie jak dotyk, zapach, emocje. Sztuka jest dla mnie jedyną "żywą materią", na której płaszczyźnie można poruszać się swobodnie, mówić kodem emocji i wielu zmysłów. Stąd, kolejno "Łamgłówki" (2007), "Wełniaczki" (2010) i "Wełniacze" (2011) oraz "Babeczki" (2011) są rodzajem kodów - zmysłowych, chaotycznych, które mogą być postrzegane jako zjawisko emergencji lub mojej wewnętrznej struktury emocji. Realizacje (wyżej wymienione) są formą autoportretu intymnych impresji, oddaniem real emotions, osobistą re-wizją, a zarazem wyobrażaniem zmysłowości, przetwarzaniem jej... To ważne w momencie aktualnego stanu społeczeństwa, kiedy możemy stać się mimikrą, bardzo mocno upodobnić się do innych osób, lub popaść w psychastenię, czyli zaburzenie relacji między osobowością, a przestrzenią w jakiej się znajdujemy.
M.K.: Poszukując języka zmysłowości, skierowałam swoją uwagę na środowisko naturalne: Sekrety roślin, niezrozumiałe polichromowe komunikaty, jakie przesyłają nam owoce, również te najbardziej banalne i pospolite, nie dają nam spokoju właśnie dlatego, że wymyka się nam ich sens i język. Dlatego prace te, to przede wszystkim rodzaj roślinności, formy naturalne, konstruowane z miękkich, delikatnych materiałów, z jakich powinny być robione właśnie zabawki dla dzieci… choć tak do końca nie jest. Są to swobodnie uszyte w nietypową składankę lalki, rozmaite zabawki, fragmenty organiczne ślimaków, ptaków, czy przekrój owocu borówki lub kwiatu męskiego kabaczka… oraz słodka forma ciastka, babeczki, kobietki… jeśli miałabym opisać cykl „Babeczki” A.L.: Babeczka - ciasteczko, babeczka kobietka… Dlaczego odwołujesz się do pojęcia słodkiej kobietki? M.K.: W samym nazewnictwie „Babeczki” brzmią słodko, glamour, ale tylko z daleka wyglądają powabnie i przyciągająco, bo z bliska widoczne są zniszczone kawałki zabawek z jakich powstawały. "Babeczki" to rodzaj wspomnienia dzieciństwa, a dokładniej powrót do pierwotnej kobiecości w małej dziewczynce, jej bajecznej, subtelnej natury. "Babeczki" wyglądają jak słodkie ciasteczka, "Wełniacze" i "Wełniaczki" to antropomorficzne formy… M.K.: "Wełniacze" są jak fauni, którzy mają przypominać o prawdziwej ludzkiej strukturze, związanej z żywą materią, naturą… Odwołam się tu do tekstu: Zrodziły się Fauny, na początku świata, ze starożytnych pasterzy zaludniających ziemię. (…) O nich śpiewali i pisali poeci. Fauni rodzą się w obecnych czasach z robaczków, które tworzą się pomiędzy korą a słojami drzew, przybierają skrzydła tak pisał Anonim z VIII w. o dziwnych fantazyjnych stworach, określając je Faunami.
M.K.: Cykle "Emotikony" i "Łamigłówki" były zapowiedzią chęci zmiany, możliwości poddania się przestrzenności w obrazie, o którą zawsze zabiegałam. Malarstwo postrzegam raczej przez formę, przestrzeń, materiał, a płótno mnie ogranicza. A.L.: Co było dla Ciebie inspiracją w pracach "Łamigłówki"? M.K.: Będąc małą dziewczynką, jak prawie każde dziecko, lubiłam gry planszowe i kolorowanki. Obie te formy traktowałam identycznie czyli gryzdałam po nich, chciałam je zakolorować. Podobnie było z książkami, kiedy zarysowywałam je, mówiłam, że je czytam. Teraz wspomnienia te kojarzą mi się ze swoistym rytuałem, dziecięcym sposobem "czytania", czyli niechlujnego i bezwiednego rysowania, gryzdania. Uważałam, że tak właśnie można czytać czy grać…lub pisać. Mając 4 lata zawsze pisałam B z trzema brzuszkami :). To typowe w tym wieku zachowania, nic specyficznego, ale jednak zapadły mi w pamięć. Chciałam więc odtworzyć ten rytuał, zabawę w czytanie, tworząc "Łamigłówki", których właśnie z powodu dorosłości nie można rozwiązać… A.L.: Cykl Emotikony został wyróżniony II Nagrodą w konkursie „Promocje” w Legnicy. Emotikon według Wikipedii to wyraz nastroju, używany przez użytkowników Internetu. Najczęściej przedstawia symboliczny ludzki grymas twarzy. Ty wykorzystalaś te symbole w malarstwie na płótnie. To momochromatyczne, oszczędne w formie obrazki. Czy mogłabyś opowiedzieć więcej o tym cyklu, idei, sposobie wykonania? M.K.: Na początku poszukiwałam form elektronicznych, które mogłyby oddać naturalny ludzki komunikat i natknęłam się nawet na emotikony dźwiękowe tzw. wrzaskuny… ale to były nadal tylko znaki… "Emotikony" były pierwszym cyklem, w którym postanowiłam zasygnalizować właśnie brak komunikatu, sygnału, porozumienia werbalnego i poza werbalnego pomiędzy ludźmi. "Emotikony" celowo zostały malowane niby bez wyrazu, bez buźki, bez emocji, w szarych, słabych tonacjach, tak by zlewały się z przestrzenią, z bielą płótna. Na płótnach widoczne są fragmenty portretów rybek, psów, stapiających się z emotikonami. Te połączenia tworzą swoiste krzywe zwierciadełka, podobne do tych, w których przeglądamy się wpatrzeni w ekran monitora. McLuhan o osobach zapatrzonych w ekrany przejmująco twierdzi, iż ulegają one tzw. narkozie narcystycznej, czyli poszukiwaniu własnego wizerunku odbitego w mediach. Każdy z obrazków zakryty jest też papierową higieniczną chusteczką do twarzy, co wprowadza w intymny przekaz o obecności ciała, oblicza.
M.K:. To zupełnie inne kategorie: tekst, realizacja wystaw czy własnych prac. W każdej z nich podejmuję osobny problem/temat. Właśnie ta odmienność tematów i form powoduje, że staram się wszystkie te aktywności kontynuować. Jednocześnie jednak nie ma możliwości zupełnego rozdzielenia tych 3 rodzajów wypowiedzi. To swoiste różne wymiary, w których mogę się w całości twórczo wypowiedzieć. Magda Komborska e-mail: kommagda@interia.eu 2007 dyplom ASP w Poznaniu na Wydziale Edukacji Artystycznej o specjalnościach pedagogika, oraz krytyka i promocja sztuki z aneksem z rysunku u prof. R. Kubickiego i prof. B. Wojtasiaka, w 2008 dyplom Wydziału Malarstwa u prof. W. Dudkowiaka i prof. D. Lejmana realizacje: wystawy: 2006 2007 2008 2010 2011
2009 2010 2011 2011 nagrody i wyróżnienia: 2007 2009 2010
|
