 |
 |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
PARTNERZY 
|
|
|
|
Portretowanie emocji, portretowanie życia. Paulina Sztabińska Cechą charakterystyczną grafik i fotografii Sadowskiej jest kontemplacyjność, poszukiwanie ukrytej prawdy zarówno o sobie jak też o człowieku w ogóle. Dominika Sadowska - GRAFIKA, Galeria Wydziału Edukacji Wizualnej, wystawa potrwa do 05.03.2006. Patrząc na prace Dominiki Sadowskiej niemal automatycznie klasyfikujemy je jako portrety, myśląc, że mamy do czynienia z konkretnymi osobami i próbą oddania ich cech szczególnych, indywidualnych. Jednak po dokładniejszym przyjrzeniu się odkrywamy, że obok wizerunków współczesnych ludzi pojawiają się w nich też twarze zapożyczone z malarstwa dawnych mistrzów i „wyrwane” z szerszego kontekstu dzieła (na przykład prac Leonarda da Vinci, czy Jana van Eycka). Uchwycenie tego jest utrudnione ze względu na fakt, że niezależnie czy są to portrety osób współczesnych czy wizerunki malarskie, cechą charakterystyczną wszystkich postaci przedstawionych w grafikach i na fotografiach Sadowskiej jest podobny wyraz twarzy, odnoszący się do sfery emocjonalnej życia. Czasami portretowane osoby są skupione, innym razem widać silne przeżycia – strach, zaskoczenie, ekstazę – na ogół jednak, są tą oblicza ludzi w stanie uniesień wyrażanych mniej lub bardziej gwałtownie. Dlatego wydaje mi się, że w pracach Sadowskiej mamy do czynienia nie tyle z próbą pokazania wyglądu zewnętrznego człowieka, ile z dążeniem do sportretowania stanów emocjonalnych, mimiki, wyrazu twarzy w najróżniejszych sytuacjach. Kwestia podobieństwa do modeli nie ma znaczenia, często nawet nie wiemy, kogo dany portret przedstawia. Tym, co przyciąga uwagę są wartości autonomiczne prac. Artystka stosuje różne zabiegi plastyczne, na przykład zmienne oświetlenie, różnorodną kolorystykę (niekiedy cała praca podporządkowana jest jednemu kolorowi), gaszenie różnic walorowych lub przesadne ich podkreślanie itp. Zabiegi te nie służą celom zintensyfikowania ekspresji, wzmocnieniu wyrazu emocjonalnego przedstawianych osób czy podkreśleniu zmian psychicznych. Dzieje się to niezależnie od wyrazu twarzy danej postaci. Niekiedy też sam wizerunek pokazywany jest w kilku pracach o różnej kolorystyce. Sama artystka pisząc o swej twórczości podkreślała: „posługuję się twarzami >>wyciągniętymi<< z różnych kontekstów - malarstwa, fotografii lub z rzeczywistości. Często posługuję się kamerą otworkową, co nadaje obliczom inne światło i czasem deformuje”. Można zadać więc pytanie czemu służą tego rodzaju zabiegi? Jaki jest ich cel? Wydaje mi się, że Sadowska pokazując twarze różnych osób w rzeczywistości opowiada o sobie. Swoich lękach, radościach, preferencjach, dążeniu do odkrywania tego, co jest ważne. Wskazywałaby na to skłonność do wybierania pewnego typu osób zarówno z twórczości dawnych mistrzów jak też ludzi żyjących współcześnie, a także koncentracja na zabiegach formalnych. Cechą charakterystyczną grafik i fotografii Sadowskiej jest kontemplacyjność, poszukiwanie ukrytej prawdy zarówno o sobie jak też o człowieku w ogóle. Pokazywane przez artystkę twarze zbliżają nas do odczucia tajemnicy związanej z istnieniem i funkcjonowaniem człowieka, która jest najgłębiej ukryta, niezależna od czasów, warunków w jakich żyją, tego co przynosi im los. Prace te zachęcają do autorefleksji i pytań o kwestie dotyczące nas samych.
Studiowała na Wydziale Edukacji Wizualnej (96-98) oraz Grafiki i Malarstwa (98-01) ASP w Łodzi. Członkini szwedzkiego Grafikens Hus. Działa w obszarze grafiki i fotografii. Uczestniczył w wielu wystawach w kraju i za granica. Laureatka licznych konkursów w tym: Więcej informacji o artystce można znaleźć w Internecie: Galeria Wydziału Edukacji Wizualnej |
