powrót

Tomasz-Marcin Wrona - CZAS ZWYKŁY - CZAS DOSKONAŁY

Stowarzyszenie Sztuk-Pol

„czas zwykły doskonały” w swoim założeniu jest wyrazem optymistycznego, realistycznego i może nieco ponurego na przekór odczuwania rzeczywistości, w jakiej przyszło mi funkcjonować. Wystawa czynna od 29.01.2010 do 14.02.2010.Stróżówka, Browary Łodzkie, ul. Pomorska34/36.

ponoć tylko poprzez porzucenie „kalejdoskopów teraźniejszości” sztuka współczesna może znowu nabrać powagi i właściwego (tylko nie wiem dla kogo) znaczenia. „czas zwykły doskonały” jest cyniczną odpowiedzią na ten postulat. sięgając bardzo luźno do „dzienników” gombrowicza oraz twórczości andy’ego kaufmana pozwoliłem sobie na przygotowanie swoistego dialogu prezentującego to, co jest między przeszłością, teraźniejszością a przyszłością. sztuka autorefleksyjna, w której dyskurs moje prace jak najbardziej się wpisują, to najczęściej wyraz: nostalgii za tym co było, obawa przed tym co będzie albo mniej lub bardziej narracyjna relacja tego co jest.

"czas zwykły doskonały" reprezentuje postawę na przekór optymistyczną, choć nie do końca. poprzez wszystkie trzy prace: wspomnienia, jak powstaje znaczenie? oraz czarnyprawiebiały wskazuję na fakt powstawania znaczenia, a co za tym idzie bardzo subiektywnego odbierania świata. To czy moje „wspomnienia” są pozytywne czy negatywne pozostawiam w ocenie widzowi. podobnie z pozostałymi pracami, zwłaszcza „czarnyprawiebiały”. jako swoiste odzwierciedlenie przyszłości, czyli tego co nieznane, tego co przed nami, instalacja staje się zabawnym zderzeniem postaci. prezentowane tu wideo nie podaje nic oczywistego, pewnego ani tym bardziej jednoznacznego.

„czas zwykły doskonały” w swoim założeniu jest wyrazem optymistycznego, realistycznego i może nieco ponurego na przekór odczuwania rzeczywistości, w jakiej przyszło mi funkcjonować. jako środek wyrazu najbardziej cenię sobie ciało i obraz ruchomy. to ruch stanowi dla mnie źródło energii, by móc tę energię przeznaczyć na ruch. to tautologiczne odniesienie, ma dość częste przełożenie w moich pracach czy też w moim pojmowaniu czym ma być sztuka. Sięgam po mocne, czasem aż za bardzo oczywiste kontrasty, poprzez rekontekstualizację ich, uzyskuję połączenia, które w wygodny dla mnie sposób przekazują nadane im treści. jakie są te połączenia? mogą wydawać się czasem bez sensu, czasem tak oczywiste, że zaskakująco atrakcyjne, nie wiem. Projekt jest tak zaplanowany w schemacie komunikatu to poprzez podane elementy adresat – widz, będzie kreatorem (demiurgiem wręcz) znaczenia.

tekst Tomasz-Marcin Wrona