powrót

Tajemnica malarstwa Oli Waliszewskiej

Anna Leśniak

Malarstwo Aleksandry Waliszewskiej, Galeria Opus, ul. Łąkowa 29

Galeria Opus po serii prezentacji twórców z łódzkiego środowiska artystycznego zaprosiła warszawską artystkę – Aleksandrę Waliszewską. Jej nazwisko już rozpoznawane w stolicy, w Łodzi wciąż brzmi obco i kojarzy się raczej z Zygmuntem Waliszewskim. Aleksandra mimo, że nie ma powiązań rodzinnych z tym znanym kolorystą, to barwa pełni szczególną rolę w jej kompozycjach. Dzięki specyficznemu operowaniu światłem, kolorem i kontrastami jej obrazy cechują się szczególnym nastrojem.
Dwoma zagadnieniami, które przewijają się w jej twórczości są wielopostaciowe kompozycje oraz autoportrety. Cykle autoportretów to osobista wypowiedź, obrazy w których artystka przegląda się w oknie, stoi przy sztalugach lub na tle wnętrza. Te dumne a zarazem smutno spoglądające wizerunki przywodzą na myśl samotny i smutny los pięknego Narcyza. Artystka nawet tak zatytułowała cykl swoich obrazów.
W wielopostaciowych kompozycjach dzięki syntetycznemu ujęciu kształtów, zestawieniom ciemnych i jasnych płaszczyzn oraz niezwykłemu światłu płócien Waliszewskiej przenosimy się w oniryczny świat, w nierealną przestrzeń. Rozpoznajemy w niej elementy ze znanej nam rzeczywistości, jednak działanie kompozycją światłem i kolorem powoduje, że tworzą one nową całość. To tajemniczy, magiczny świat, jednak niekoniecznie przyjemny. Odczuwa się w nim pewne napięcie, jakby ciszę przed jakimś wydarzeniem.
To malarstwo, które sprawia wrażenie już gdzieś widzianego, znajomego, jednak trudno jednoznacznie określić skąd biorą się treści i gesty pojawiające się w obrazach, tym bardziej, że sama artystka niechętnie opowiada o swojej sztuce w innym kontekście niż zagadnienia formalne. Na obrazach w centrum kompozycji umieszcza postacie większe od innych. Gdyby nie mały format, który zakłóca to wrażenie, można by zestawić jej prace z malarstwem monumentalnym. Główna postać często wykonuje gest błogosławieństwa, co przywodzi na myśl dawne malarstwo religijne. Artystka nawiązuje do niego również w tytułach – „Wielka Miłosierna” bądź „Zwiastowanie”. Często jednak te postacie są nagie, raczej kobiece niż męskie, co wprowadza pewne zadrażnienie, nasuwa skojarzenie z rytualnymi obrzędami pogańskimi, zaciera granicę między sacrum a profanum.
To sztuka, która w warstwie wizualnej ma wiele wspólnego z symbolizmem, z postaciami Maurice Denis’a czy Puvisa de Chavannes’a. Nastrój, mistrzowskie operowanie światłem i przestrzenią to echa obrazów Giorgio de Chirico. Układy kompozycyjne prac Waliszewskiej przywodzą na myśl także pytanie zadane już kiedyś przez Paula Gauguin’a – Skąd przychodzimy, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy…

Aleksandra Waliszewska
ur. 1976
Studia:

2001 - Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w pracowni prof. W. Szamborskiego. Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie

Stypendia i nagrody:

2003 - 2004 stypendystka Ministra Kultury

Wystawy indywidualne:

1997 - Galeria Aneks, Warszawa
1998 - Galeria Aktyn, Warszawa
2000 - galeria Karowa, Warszawa
2000 - Galeria Art, Warszawa
2001 - Galeria Karowa, Warszawa
2002 - Galeria DAP, Warszawa
2002/2003 - Galeria Test, Warszawa
2003 - Galeria Rozmaitości, Warszawa
2003 - Instytut Polski w Sofii
2003 - Galeria Promocyjna, Warszawa
2003 - Galeria ZPAP, Gdańsk

Wystawy zbiorowe:

1996 - Express Polonia, Budapeszt
1998 - Wielki Tydzień w Trękusie, Galeria In-Spe, Warszawa
2000 - Galeria Ericcson, Warszawa
2001 - Ni pies ni wydra, Galeria Karowa, Warszawa
2001/2002 - Energia, Galeria Lufcik, Warszawa
2002 - Muzeum im, X. Dunikowskiego, Warszawa
2002/2003 - Natura Rzeczy Galeria DAP, Warszawa
2003 - Muzeum im. X. Dunikowskiego, Warszawa
2003 - Galeria Zachęta, Warszawa
2004 - Pałac Sztuki, Kraków
2004 - Muzeum Sztuki, £ódź
2005 - Muzeum Teatru Wielkiego, Warszawa

www.galeriaopus.pl